Gargamel
Vroeger was alles voor mij nog overzichtelijk. Zeker als je op TV ‘De Smurfen’ keek, of ‘Bassie en Adriaan’. Er was een slechterik en er waren goede mensen, en de goede mensen streden tegen de
slechterik. Gargamel was fout, de smurfen waren goed. En dat B100 de vijand was van Bassie en Adriaan was ook vrij makkelijk te onderscheiden. Was het nog maar zo simpel.
Het is niet altijd eenvoudig om te bepalen wat goed en fout is. Het lijkt alsof de laatste tijd meer en meer mensen op zoek zijn naar een overzichtelijk wereldbeeld waarbij alles met elkaar samenhangt. Er is goed en fout, waarbij het natuurlijk wel helder is dat je zelf aan de goede kant staat. Een bekend psychologisch verschijnsel is dat je de eigen groep altijd positiever beoordeelt dan ‘de anderen’. Vanuit je eigen perspectief zie je het altijd goed. Het enige dat je dan nog nodig hebt is je eigen Gargamel. En die is altijd makkelijk te vinden. Vervolgens graaf je jezelf in, in je eigen gelijk. Hoe dieper je ingegraven zit, hoe lastiger het is om de ander nog te horen vanuit je eigen loopgraaf. En voor je het weet wordt er helemaal niet meer geluisterd. Er zijn altijd wel politici te vinden die deze verschillen maar al te graag uitvergroten, dat levert hen stemmen op. Maar of ze nou echt zo begaan zijn met jouw zaak is nog maar de vraag. Oplossingen beginnen namelijk altijd met luisteren. Niet naar je eigen gelijk maar naar de ander. Gelukkig komen er af en toe stemmen naar boven die het geschreeuw overstijgen. Hierbij denk ik aan het eerlijke verhaal van de vertegenwoordigers van de boeren die inspraken bij de raadsvergadering van 30 juni. Begrijpelijke zorgen die het waard zijn gehoord te worden en die vragen om echte oplossingen, hoe complex die soms ook zijn. Geen struisvogel- of symboolpolitieken geen beloftes die we niet waar kunnen maken. Wat de CU- fractie betreft gaan we daar de komende tijd mee aan de slag. Dat maakt het niet eenvoudiger of overzichtelijker, wel eerlijker.
